Mistrz i małgorzata

Czy w świecie bez Boga jest miejsce dla Szatana? Woland oraz jego tajemnicza świta przybywają do radzieckiej Rosji lat 30 XX w. Do świata pełnego opresji, w którym metafizyczny handel z Diabłem zdaje się jedyną realną szansą na odzyskanie wolności. Nic nie jest jednak za darmo, tak jak nic nie jest dane człowiekowi raz na zawsze. Jak nasza dzisiejsza rzeczywistość przejrzy się w „Mistrzu i Małgorzacie”? W powieści, której potęga wyobraźni staje się tunelem do rozmyślań filozoficznych przeplatanych żywiołem zabawy?

Arcydzieło światowej literatury w inscenizacji Janusza Opryńskiego pozwala na nowo odkryć pociągającą złożoność świata Michaiła Bułhakowa. Świata, w którym światło nie może istnieć bez ciemności, tak jak dobro nie narodzi się bez zła.

„»CO BĘDZIE DALEJ?« PYTASZ. NIE WIEM. PRAWDOPODOBNIE SChOWASZ JĄ DO BIURKA CZY SZAFY, GDZIE LEŻĄ MOJE ZNISZCZONE SZTUKI I BĘDZIESZ CZASAMI O NIEJ WSPOMINAĆ”.

— Michaił Bułhakow o swojej powieści tuż przed śmiercią
w liście do swojej trzeciej żony, Jeleny Siergiejewnej Szyłowskiej

Premiera

27 września 2019 r.

Scena

Duża Scena

Czas

130 MIN (BEZ PRZERWY)

Wiek widzów

+16

Uwaga! W spektaklu pojawiają się sceny nagości, a na scenie są palone substancje chemiczne.

Kiedy gramy?

17.11 / NIEDZIELA

19.00

„Opolska propozycja jest wierna oryginałowi i nie polega na redukcji planów czasowych czy wątków, lecz stanowi dwugodzinny galop przez powieść. Na poziomie interpretacji nie zabrakło jednak ciekawego przesunięcia akcentów – reżysera mniej interesuje historia miłosna, lecz bardziej opowieść o wolności i Nietzscheańskim porządku świata”.

Wiktoria Formella, e-teatr.pl

„Spektakl Janusza Opryńskiego jest wierny powieści i duchowi teatru, który wciąż ma w Polsce swoje miejsce i swoich stęsknionych widzów. To teatr psychologicznego aktorstwa i nie-umownej scenografii, na opolskiej scenie zbudowanej z pieczołowitością i finezją przez Jerzego Rudzkiego. To teatr, w którym aktor identyfikuje się z postacią, a widz czuje się wciągnięty w wir wydarzeń i nie szuka odniesień do współczesności w dosłownych podpowiedziach, tylko w metaforach autora. To w końcu teatr efektowny i zachwycający”.

Kamila Łapicka, zteatru.pl

„Opryńskiemu udało się uruchomić bardzo szerokie plany w stylu Felliniego czy Sorrentino. Sztuka cyrkowa, rock, literatura filozoficzna i teatr jako taki. Przedstawienie wiruje. Znakomita muzyka, mapowania, kilka genialnych scen – to wszystko powoduje, że dech zapiera w piersiach”.

Janusz Palikot, palikot.pl

„(…) potrafi rozśmieszyć, a nieraz też skłonić do refleksji. Działa jak dobrze skrojone kino gatunkowe, z rozwiązaniami z którymi teatr, moim zdaniem, mógłby częściej eksperymentować”.

Henryk Mazurkiewicz, teatralny.pl