burza. regulamin wyspy

„Burza” – jeden z ostatnich tekstów Szekspira i ponadczasowe świadectwo wielkości angielskiego dramatopisarza. Rozgrywająca się w scenerii bezludnej wyspy historia skupia jak w soczewce namiętności i dramaty zagubionych gdzieś po środku Morza Śródziemnego rozbitków, a jej precyzyjnie przeplatane wątki składają się w opowieść o odradzających się w każdych warunkach strukturach władzy, o kolonialnym pragnieniu posiadania i rządzenia, o zaślepiającej potrzebie rozliczenia dawnych krzywd, a wreszcie – w podejrzanie radosnym happy endzie – także o miłości i o potężnej sile przebaczenia.

We współczesnym ujęciu Katarzyny Minkowskiej, „Burza” staje się jednak również opowieścią o blaskach i mrokach sztuki. Prospero-demiurg przygotowuje tu swoje opus magnum, twórczemu aktowi podporządkowując całe życie – swoje i innych. Koszty rosną, a granice między życiem i tworzeniem zacierają się, coraz radykalniej, coraz ryzykowniej, bezpowrotnie.

Ile wolno wielkiemu talentowi? Po co nam wielka sztuka? Ile wybaczy i czego oczekuje publiczność? Jak zawsze, zdecydujemy na końcu: „Każdy z nas ma do łaski prawo / Więc mnie rozgrzeszcie – bijąc brawo.”

Fragmenty powieści „Instytut” Jakuba Żulczyka/ (c) Jakub Żulczyk/Syndykat Autorów
– Agencja Literacka i Scenariuszowa oraz wydawnictwo Świat Książki, Warszawa 2016

[...] Minkowska z wyczuciem komponuje emocjonalną amplitudę spektaklu, w której jest miejsce na gorycz, śmiech, ale też wzruszenie, które pojawia się w najmniej oczywistych sytuacjach [...].

Magdalena Piekarska, festiwalszekspirowski.pl

Premiera

26 kwietnia 2024 r.

Scena

Duża Scena

Czas

135 min (bez przerwy)

Wiek widzów

14+

Uwaga! W spektaklu pojawiają się migające światła, dym oraz głośne dźwięki.

Kiedy gramy?

23.03 / niedziela

19.00

„(…) potrafi rozśmieszyć, a nieraz też skłonić do refleksji. Działa jak dobrze skrojone kino gatunkowe, z rozwiązaniami z którymi teatr, moim zdaniem, mógłby częściej eksperymentować”.

Henryk Mazurkiewicz, teatralny.pl

„Burza. Regulamin wyspy” to bardzo ważny głos w dyskusji na temat hierarchii, poświęcenia i podporządkowania w pracy teatralnej, ale też dramatyczna opowieść na tematy uniwersalne, takie jak władza, potrzeba wolności i bunt, a przede wszystkim – przebaczenie.

Piotr Dobrowolski, czaskultury.pl

Tym samym „Burza. Regulamin wyspy” wpisuje się w trwającą od jakiegoś czasu w naszym kraju dyskusję o pracy w zawodzie artystycznym. O tym, jak wyglądała, wygląda i czy tak powinna wyglądać w przyszłości. O tym, na ile może pozwolić sobie reżyser wobec aktorów, członków ekip – artystycznej, technicznej, administracyjnej. O tym, dlaczego pozwalamy sobie na uprzedmiotowienie siebie (nie tylko w teatrze przecież). (…) O tym, na ile praca nas definiuje i czy musi tak być.

Marta Odziomek, dziennikteatralny.pl

Pod względem wizualnym w pamięć zapada szczególnie otwierająca spektakl scena burzy – jest zjawiskowa. Udowadnia, że Minkowska to reżyserka, która potrafi łączyć materie słowa, ruchu, światła i dźwięku w spójną i wizualnie zachwycającą całość.

Paweł Borek, e-teatr.pl