„Ślub” Gombrowicza nie jest zwykłym dramatem ani opowieścią o codzienności. Autor przenosi widzów do świata, który – podobnie jak współczesne Kosowo – zmaga się z traumą przeszłości i próbuje budować nową rzeczywistość. W sztuce główny bohater, Henryk, powraca do świata, którego już nie rozpoznaje, co staje się alegorią powrotu do miejsca naznaczonego wojną, podziałami społecznymi i politycznymi.

Centralnym tematem sztuki jest jednak pytanie o to, czy w świecie po konflikcie możliwe jest odbudowanie wartości, relacji i ładu. Siłą napędową dramatycznej akcji „Ślubu” jest walka o tożsamość, godność i przywrócenie ładu moralnego.

Akt małżeństwa, zamiast być tradycyjnym symbolem jedności, staje się próbą zawarcia „paktu” pomiędzy bohaterami reprezentującymi różne, często sprzeczne, oczekiwania i wizje przyszłości. Chaos, absurd i groteska nieustannie zaburzają ten porządek, podkreślając trudność stworzenia spójnej indywidualnej tożsamości w świecie pozbawionym prawdziwych autorytetów. Świecie, w którym wszystko wydaje się „wyimaginowane, zniekształcone”, gdzie pogrzeb jest ważniejszy od zmarłego, wygląd od umysłu, a małżeństwo od miłości.

„Ślub”, wyreżyserowany przez polskiego reżysera Norberta Rakowskiego w Narodowym Teatrze Kosowa w Prisztinie, jest pierwszą inscenizacją tego dramatu w Kosowie.