Jest taki stan, w którym mimo swoich osiągnięć masz przeczucie, że po prostu ci się udało. Przypadkiem, szczęściem, sprytem, przez czyjąś łaskę albo naiwność. I że prędzej czy później odkryją, że się do tego nie nadajesz.

„Oszuści” to próba zmierzenia się z lękiem przed demaskacją, że wszystkie nasze osiągnięcia są niezasłużone, a obraz naszej kompetencji to tylko pozór. Piątka nieznajomych początkowo dzieli ten strach w milczeniu, by nie potwierdzać podejrzeń wobec siebie. W atmosferze grozy usilnie skrywane dotąd tajemnice wychodzą w końcu na jaw zapowiadając ostateczną kompromitację. Czy żeby żyć bez syndromu oszusta należy po prostu… oszukać, że w siebie wierzymy? Czy jedynym pocieszeniem może być fakt, że nas „oszustów” jest więcej niż się wydaje?