KOMPOZYCJE ASTRONIMICZNE

Wyjątkowe wydarzenie artystyczne realizowane specjalnie z okazji jubileuszu 50-lecia Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu.

To niepowtarzalne spotkanie muzyki, słowa i wizji — zderzenie trzech silnych osobowości artystycznych: Wojtka Mazolewskiego, Marcina Dorocińskiego oraz twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Inspiracją do stworzenia tego widowiska stały się teksty Stanisława Ignacego Witkiewicza – filozoficzne, wizjonerskie i niepokojąco aktualne. Na ich kanwie powstał projekt łączący muzykę autorską Mazolewskiego, ekspresyjne interpretacje Dorocińskiego i sceniczne środki wyrazu, które balansują na granicy koncertu, performansu i spektaklu.

[...] Minkowska z wyczuciem komponuje emocjonalną amplitudę spektaklu, w której jest miejsce na gorycz, śmiech, ale też wzruszenie, które pojawia się w najmniej oczywistych sytuacjach [...].

Magdalena Piekarska, festiwalszekspirowski.pl

Premiera

21 CZERWCA 2025 R.

Scena

DUŻA SCENA

Wiek widzów

16+

Czas

140 min (z przerwą)

Spektakl grany jest w języku polskim, słowackim i niemieckim, z napisami.

Uwaga! W spektaklu pojawiają się migające światła, dym oraz głośne dźwięki.

Kiedy gramy?

20.09 / sobota / premiera

18:00

„(…) potrafi rozśmieszyć, a nieraz też skłonić do refleksji. Działa jak dobrze skrojone kino gatunkowe, z rozwiązaniami z którymi teatr, moim zdaniem, mógłby częściej eksperymentować”.

Henryk Mazurkiewicz, teatralny.pl

„Burza. Regulamin wyspy” to bardzo ważny głos w dyskusji na temat hierarchii, poświęcenia i podporządkowania w pracy teatralnej, ale też dramatyczna opowieść na tematy uniwersalne, takie jak władza, potrzeba wolności i bunt, a przede wszystkim – przebaczenie.

Piotr Dobrowolski, czaskultury.pl

Tym samym „Burza. Regulamin wyspy” wpisuje się w trwającą od jakiegoś czasu w naszym kraju dyskusję o pracy w zawodzie artystycznym. O tym, jak wyglądała, wygląda i czy tak powinna wyglądać w przyszłości. O tym, na ile może pozwolić sobie reżyser wobec aktorów, członków ekip – artystycznej, technicznej, administracyjnej. O tym, dlaczego pozwalamy sobie na uprzedmiotowienie siebie (nie tylko w teatrze przecież). (…) O tym, na ile praca nas definiuje i czy musi tak być.

Marta Odziomek, dziennikteatralny.pl

Pod względem wizualnym w pamięć zapada szczególnie otwierająca spektakl scena burzy – jest zjawiskowa. Udowadnia, że Minkowska to reżyserka, która potrafi łączyć materie słowa, ruchu, światła i dźwięku w spójną i wizualnie zachwycającą całość.

Paweł Borek, e-teatr.pl