Kiedy w 1353 roku epidemia dżumy zwana „Czarną Śmiercią” wygasała w Europie, mieszkańcy Starego Kontynentu stanęli w obliczu niewyobrażalnych strat. Liczba ludności zmniejszyła się o prawie czterdzieści procent, a międzyludzkie relacje zostały naznaczone nieufnością i podejrzeniami. Z pomocą przyszedł taniec, którego wspólnotowy charakter pozwolił na przywrócenie współczucia, wzajemnego zaufania, a także ponownego poczucia własnego ciała i ciał Innych. W 2020 roku nieporównywalnie mniejsza pandemia zatrzymała cały świat. Kolejne fale zachorowań, kolejne lockdowny i strach przed nieznanym wpłynęły na międzyludzkie relacje, burząc nasze przyzwyczajenia. Niezależnie od sytuacji życiowej, pandemia stała się udziałem wszystkich. Wzmocniła społeczną nieufność względem drugiego człowieka. Zwiększyła cielesny dystans.

W swojej najnowszej pracy choreograficznej Renata Piotrowska-Auffret bada ruchowy i społeczny wymiar Danse Macabre, skupiając uwagę na potencjale wspólnotowym i cielesnym nieprzerwanego, oczyszczającego tańca. Tańca, który koi lęki, daje możliwość odkrywania radości, dystansu i grupowej siły. Nie chodzi tu jednak o przywołanie dawnego rytuału, ale o stworzenie nowego, który „tu i teraz” – w przestrzeni Modelatorni – pozwoli twórcom oraz widzom na ponowne odkrycie własnych ciał. Na odrzucenie strachu wobec Innego, a przede wszystkim na identyfikację izolacji, samotności i nieodłaczności życia od śmierci, jako doświadczenia wspólnego wszystkim.

Otwieramy TJK na nowe metody pracy, rozpoczynając Triennale na Modelatorni od nieoczywistego połączenia teatru, performansu i tańca. Spektakl – jak pisze reżyserka – „wyjdzie poza samo doświadczenie społeczne koronawirusa, przyglądając się ludziom i ich historiom przez pryzmat nowego, zmienionego, niezbędnego bycia razem. Fizycznie, mentalnie, społecznie i politycznie”.

Teksty w spektaklu inspirowane są anonimowymi świadectwami zebranymi przez Renatę Piotrowską-Auffret podczas procesu pracy.