Jan Cybis  –(1897-1972), związany jest ze Śląskiem Opolskim poprzez miejsce swojego urodzenia. Urodził się bowiem we wsi Wróblin (wówczas: Fröbel) w powiecie prudnickim ówczesnej rejencji opolskiej jako Johannes Cibis. W swej rodzinnej miejscowości spędził tylko pierwszych jedenaście lat życia, nigdy więcej na stałe nie powrócił na Opolszczyznę. Po ukończeniu czteroklasowej szkoły powszechnej, przyszły malarz rozpoczął naukę w katolickim gimnazjum w Głogowie, gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1916 roku. Trwała wojna, więc tuż po maturze został wcielony do pruskiego wojska i skierowany na front zachodni. Po zakończeniu wojny podjął studia na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu, ale wkrótce porzucił je i rozpoczął naukę we wrocławskiej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego, w pracowni Ottona Müllera, wybitnego ekspresjonisty związanego z grupą „Die Brücke”.

Po plebiscycie na Górnym Śląsku, który zdecydował o nowym podziale tych ziem, Jan Cybis w 1921 roku opuścił Wrocław i kontynuował studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, początkowo w pracowni Józefa Mehoffera, następnie – Ignacego Pieńkowskiego, a od 1923 roku pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1924 roku grupa studentów Pankiewicza, organizując się pod nazwą „Komitetu Paryskiego”, wyjechała na studia do Paryża. Po kilku latach spędzonych w ówczesnej stolicy sztuki, kapiści powrócili do Polski i podjęli szeroką działalność nie tylko artystyczną, ale też propagującą nowoczesne, nakierowane na rozwiązania formalne malarstwo. Swoje międzynarodowe doświadczenia i miejsce na europejskiej mapie sztuki malarz podsumował: „mam zachcianki brutalizmu, bo wychowali mnie ekspresjoniści niemieccy. Równocześnie mam do tego niechęć, bo byłem we Francji (...) sztuka polska nie dała mi nic, ale do niej należę”[1].

[1] Jan Cybis, Notatki malarskie. Dzienniki 1954-1966, Warszawa 1980, s.107-108.

Po II wojnie światowej Jan Cybis niemal przez cały czas, z wyjątkiem epizodu odsunięcia go od nauczania w okresie realizmu socjalistycznego, związany był z Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego prace pokazywano na dużych wystawach monograficznych w Zachęcie i Muzeum Narodowym, dwukrotnie reprezentował tez Polskę na biennale w Wenecji. Zmarł w Warszawie w 1972 roku, Po śmierci malarza, w 1973 roku, ustanowiono nagrodę jego imienia przyznawaną za wybitne osiągnięcia w dziedzinie malarstwa. Jest to jedna z najważniejszych nagród artystycznych w Polsce.

Jan Cybis, reprezentując w malarstwie nurt zwany koloryzmem, zdołał wypracować sobie własny, łatwo rozpoznawalny styl – ekspresyjnie, grubo kładziona farba, bogata faktura i ciągłe dążenie do – jak mówił – „kolorystycznego rozstrzygnięcia obrazu”, to jego podstawowe wyróżniki. Istotą tej twórczości była nie treść, ale malarska forma, jaką przybierał wycinek natury na płótnie. Dlatego tematy obrazów były dla artysty drugorzędne, sięgał po te najłatwiej dostępne – pejzaże, martwe natury, bukiety kwiatów. Choć bardzo dalekie od realizmu, obrazy Cybisa zawsze jednak poprzedzone były dokładnym studiowaniem naturalnego pierwowzoru, żaden z obrazów nie powstał z wyobraźni. W zestawie szesnastu wybranych obrazów prześledzić możemy cała rozpiętość twórczości Cybisa – od najstarszego zachowanego obrazu olejnego, malowanego w Paryżu w 1925 roku aż po te ostatnie, powstające tuż przed śmiercią malarza. Poznajemy też krąg najprostszych, powtarzanych wciąż tematów – pejzaże, ulubione nadmorskie, ale także te najbliższe przedstawiające choćby widok z okna pracowni, bukiety kwiatów,  czy martwe natury układane z tak  luksusowych domowych przedmiotów jak perski dzban lub po prostu – z mistrzowsko malowanych – najzwyklejszych jabłek. Obrazy wybrane zostały z kolekcji należącej do Muzeum Śląska Opolskiego, która jest największa w Polsce muzealna kolekcją prac Jana Cybisa.