Po raz pierwszy od wielu lat otrzymaliśmy wspólny mianownik zrównujący odmienne dotychczas życiowe doświadczenia, cofający nas niestety o kilkanaście lat w zakresie zaufania społecznego i cielesnego do drugiego człowieka. Nasza relacja ze śmiercią również zaczęła się diametralnie zmieniać. Pandemia stała się tylko początkiem tej zmiany. Potem kolejno były i są takie wydarzenia jak wojna w Ukrainie czy katastrofalne w skutkach trzęsienie ziemi w Turcji i Syrii.

W swojej opolskiej pracy choreograficznej Renata Piotrowska-Auffret bada ruchowy i społeczny wymiar Danse Macabre, skupiając uwagę na potencjale wspólnotowym i cielesnym nieprzerwanego, oczyszczającego tańca. Tańca, czyli transowego wiru do pulsującej jak krew w żyłach muzyki techno. Tańca, który koi lęki oraz daje możliwość odkrywania radości, dystansu i grupowej siły. Nie chodzi tu bowiem o przywołanie dawnego rytuału, ale o stworzenie nowego, który „tu i teraz” pozwoli twórcom oraz widzom na ponowne odkrycie własnego witalnego ciała. Na odrzucenie strachu wobec Innego, na odwagę w spotkaniu z nieznanym, na szukanie dystansu wobec trudnych wydarzeń, na radość z bycia razem, a przede wszystkim na identyfikację doświadczenia bliskości śmierci jako wspólnego wszystkim. Poczucie wspólnotowości dodaje otuchy. Dopóki żyjemy. Dopóki czujemy. Dopóki tańczymy.