fot. Edgar de Poray

IMPOSTORS

There is a state in which, despite your achievements, you feel as if you simply got lucky. By chance, fortune, cleverness, someone’s grace or naivety. And sooner or later they will discover that you’re not cut out for this.

“Impostors” is an attempt to confront the fear of being unmasked – the fear that all our accomplishments are undeserved, and that the image of our competence is nothing more than a façade. Five strangers initially share this fear in silence, unwilling to confirm the suspicions about themselves. In an atmosphere of dread, the carefully hidden secrets begin to surface, heralding an inevitable downfall. To live without impostor syndrome, do we simply need to… pretend we believe in ourselves? Or is the only consolation the realization that there are more of us “impostors” than we think?

[...] Minkowska z wyczuciem komponuje emocjonalną amplitudę spektaklu, w której jest miejsce na gorycz, śmiech, ale też wzruszenie, które pojawia się w najmniej oczywistych sytuacjach [...].

Magdalena Piekarska, festiwalszekspirowski.pl

Premiere

25TH october 2025 R.

Stage

MODELATORNIA

Wiek widzów

16+

suggested age

14+

Duration

100 mins (no interval)

Please note! The performance contains smoke, loud sounds and vulgar language.

WROCŁAWSKI TEATR PANTOMIMY
im. henryka tomaszewskiego

Czas

140 min (z przerwą)

Spektakl grany jest w języku polskim, słowackim i niemieckim, z napisami.

Uwaga! W spektaklu pojawiają się migające światła, dym oraz głośne dźwięki.

Upcoming events

26.02 / Thursday

7.00 pm

27.02 / friday

7.00 pm

“The Opole production combines incisive diagnoses of contemporary reality with a strong dose of irony and an excellent sense of situational and linguistic humor, something all too rare in today’s Polish theatre. These qualities, embedded in both the text and the staging concept, are skillfully brought to the fore by a six-member cast. “Impostors” restore my faith in a theatre that has something meaningful to say while also offering genuine entertainment.”

Piotr Dobrowolski, dwutygodnik.com

“At a time when there is no shortage of experts on the human psyche, I appreciate that theatre does not pretend to be psychologist or sociologist, but instead plays with cultural clichés and distorts reality in order to give it a well-deserved kick in the shins.”

Maciej Guzy, didaskalia.pl

“Watching the Opole production, one can sense how much pleasure the well-cast ensemble takes in performing it. Actresses and Actors move with complete ease within their roles, remaining deeply authentic throughout; as if the characters’ problems (their doubts, anxieties, and fears) were intimately familiar to them. This is due in no small part to the text, written by two authors who consistently differentiate the characters’ voices.”

Kamil Bujny, czaskultury.pl

“A story about people who never feel self-assured, who constantly question their talent and abilities, and whom critical commentary pushes to the very edge of hell. Buszewicz and Sobik are adept at identifying the characteristic markers of such a condition and describing them with precision. Buszewicz, in particular, clearly knows how to turn this material into a performance full of energy and humor, while the cast creates exceptionally compelling characters. The rest of the creative team did not disappoint either, delivering an engaging set design, costumes, visual elements, and soundscape. And yet, there was not the slightest hint of imposture.”

Przemek Gulda, guldapoleca

„Burza. Regulamin wyspy” to bardzo ważny głos w dyskusji na temat hierarchii, poświęcenia i podporządkowania w pracy teatralnej, ale też dramatyczna opowieść na tematy uniwersalne, takie jak władza, potrzeba wolności i bunt, a przede wszystkim – przebaczenie.

Piotr Dobrowolski, czaskultury.pl

Tym samym “Burza. Regulamin wyspy” wpisuje się w trwającą od jakiegoś czasu w naszym kraju dyskusję o pracy w zawodzie artystycznym. O tym, jak wyglądała, wygląda i czy tak powinna wyglądać w przyszłości. O tym, na ile może pozwolić sobie reżyser wobec aktorów, członków ekip – artystycznej, technicznej, administracyjnej. O tym, dlaczego pozwalamy sobie na uprzedmiotowienie siebie (nie tylko w teatrze przecież). (…) O tym, na ile praca nas definiuje i czy musi tak być.

Marta Odziomek, dziennikteatralny.pl

Pod względem wizualnym w pamięć zapada szczególnie otwierająca spektakl scena burzy – jest zjawiskowa. Udowadnia, że Minkowska to reżyserka, która potrafi łączyć materie słowa, ruchu, światła i dźwięku w spójną i wizualnie zachwycającą całość.

Paweł Borek, e-teatr.pl