Ale jaki jest właściwie morał Leara? Da się dostrzec dwa morały, jeden wyrażony wprost, drugi ukryty w fabule.

            Shakespeare zaczyna od stwierdzenia, że oddając władzę, zapraszasz do ataku. Nie znaczy to, że każdy zwróci się przeciwko tobie (Kent i Błazen trwają przy Learze od pierwszej do ostatniej chwili), ale najpewniej ktoś to uczyni. Jeśli odrzucisz swą broń, sięgną po nią ludzie pozbawieni skrupułów. Jeśli nadstawisz drugi policzek, uderzą cię w niego mocniej niż w pierwszy. Nie zawsze tak bywa, ale trzeba się tego spodziewać i nie wolno ci narzekać, jeśli tak się stanie. Ten drugi cios jest niejako częścią aktu nadstawienia drugiego policzka. Pierwszy jest więc ów prostacki, zdroworozsądkowy morał wyciągnięty przez Błazna: „Nie wyrzekaj się władzy, nie oddawaj swoich ziem”. Jest jednak i inny morał. Shakespeare nigdy nie wyraża go w tylu słowach i nie jest zbyt ważne, czy był go w pełni świadom. Zawarty jest w opowieści, którą autor zresztą wymyślił albo zmienił dla swoich celów. Brzmi on: „Oddaj swe ziemie, jeśli chcesz, ale nie oczekuj, że w ten sposób zyskasz szczęście. Zapewne go nie zyskasz. Jeśli żyjesz dla innych, musisz żyć dla innych, a nie starać się w ten pokrętny sposób uzyskać przewagę”.

George Orwell, Lear, Tołstoj i Błazen (1947), przeł. R. Urbański