ANNA AUGUSTYNOWICZ

Reżyserka teatralna, absolwentka UJ (teatrologia) i PWST w Krakowie (reżyseria), studentka ks. Józefa Tischnera i Krystiana Lupy. Debiutowała w 1989 r. Życiem wewnętrznym Marka Koterskiego w Teatrze Bogusławskiego w Kaliszu. Od tamtej pory wyreżyserowała na scenach praktycznie całej Polski prawie 90 spektakli oraz pięć przedstawień teatru telewizji. Otrzymała za nie kilkadziesiąt prestiżowych nagród, wśród nich Laur Konrada, Paszport Polityki, nagrody Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Boska Komedia” w Krakowie, Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy i Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu, Nagrodę im. Konrada Swinarskiego. Od 1992 roku jest dyrektorem artystycznym Teatru Współczesnego w Szczecinie.
Jej spektakle da się podzielić na dwa główne nurty. Pierwszy to prapremiery współczesnej dramaturgii polskiej i obcej, często o charakterze społecznym. Augustynowicz jako pierwsza w Polsce wystawiła Młodą śmierć G. Nawrockiego (1996), Moja wątroba jest bez sensu W. Schwaba (1997), Napis G. Sibleyrasa (2005), Getsemani D. Hare’a (2010) czy sztuki M. von Mayenburga – Pasożyty (2001) i Męczennicy (2014). Drugi nurt to inscenizacje polskich tekstów klasycznych, zarówno dawnych, jak i dwudziestowiecznych: Fredry, Słowackiego, Zapolskiej, Wyspiańskiego, Witkacego, Gombrowicza. Zdaniem krytyków stworzyła wyrazisty, odrębny styl teatralny, którego ewolucja biegła od przedstawień epatujących ostrymi środkami scenicznymi do spektakli skoncentrowanych na słowie, aktorsko zdystansowanych, a zarazem wyrafinowanych, ascetycznych scenograficznie, monochromatycznych. „Staram się jak najmniej przeszkadzać aktorowi ingerencją kostiumu, pomysłami inscenizacyjnych rozwiązań. Teatr w istocie staje się w wyobraźni widza, któremu wystarczy czasem impuls do jej pobudzenia. To jest obszar dla jego współtwórczości” – twierdzi, dodając jednocześnie: „Teatr jest dla wszystkich. Jeżeli działa na poziomie emocji, będzie skuteczny, bo poza wykształceniem i pochodzeniem jesteśmy przecież skonstruowani z emocji. W teatrze nie trzeba wszystkiego rozumieć”.
Król Lear jest piątym spotkaniem na scenie Anny Augustynowicz z dramatem Szekspira – po zrealizowanych w Szczecinie Romeo i Julii (1995), Śnie nocy letniej (2000) i Burzy (2016) oraz warszawskiej inscenizacji Miarki za miarkę (Teatr Powszechny, 2006).  

MAREK BRAUN

Absolwent Wydziału Architektury Wnętrz krakowskiej ASP, gdzie jest dziś profesorem. Od debiutu w roku 1987 wykonał scenografię do kilkuset spektakli dramatycznych i oper na scenach Krakowa, Warszawy, Poznania, Łodzi, Szczecina, Gdańska, Gdyni, Lublina i innych miast. Ma również na koncie dwanaście spektakli teatru telewizji i scenografię do programów telewizyjnych. Współpracował z takimi reżyserami, jak m. in. A. Polony (Poskromienie złośnicy W. Szekspira, 1993, Śluby panieńskie A. Fredry, 1993), B. Sass (Się kochamy M. Schisgala, 1994), K. Babicki (F. Dostojewskiego Biesy, 1992, 2002, 2014, Idiota, 2007, Zbrodnia i kara, 2009, 2010; Rock’n’roll T. Stopparda, 2008; Wesele S. Wyspiańskiego, 2006), Z. Zapasiewicz, P. Szumiec, B. Tosza, P. Kruszczyński, J. Stuhr. Z Anną Augustynowicz współpracuje od jej pierwszego przedstawienia. Razem stworzyli już przeszło 60 spektakli, w tym pięć realizacji telewizyjnych.
Za scenografię do przedstawienia Magnifikat W. Szturca w Teatrze Współczesnym w Szczecinie (reż. A. Augustynowicz, 1995), Marek Braun otrzymał wyróżnienie na Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej; za scenografię do spektakli Teatru Współczesnego w Szczecinie dziennikarze teatralni uhonorowali go nagrodą Oko Recenzenta (1999).  

TOMASZ ARMADA

Projektant ubioru, kostiumograf, artysta interdyscyplinarny. Absolwent (z wyróżnieniem) ASP w Łodzi, stypendysta MKiDN. Laureat konkursów: Project Room, Fashion Designer Awards, EcoMade Festival, Łódź Miastem Talentów. Uczestnik wielu krajowych i międzynarodowych projektów, plenerów i wystaw, autor licznych pokazów i performansów. Członek byłego kolektywu artystycznego Dom Mody Limanka oraz rady programowej Modopolis – Forum Polskiej Mody (2019-2020). Autor kostiumów do spektakli M. Grzegorzka (m.in. Dzieci widzą duchy w Teatrze im. Jaracza w Łodzi, 2020), J. Skrzywanka (Kaspar Hauser w Teatrze Współczesnym w Szczecinie, 2019), M. Ziółek (Pojzon w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu, 2020) i innych. W ramach programu Świetlice Artystyczne łódzkiej Fundacji Działania organizuje warsztaty dla dzieci. W swojej twórczości rozmywa podział na sztukę niską i wysoką, stereotypy i wzorce płciowe, ukazuje polską estetykę narodową (sarmacką i ludową) w egzotycznym i przerysowanym wydaniu.  

JACEK WIERZCHOWSKI

Muzyk Filharmonii Szczecińskiej, kompozytor, pedagog. Dla teatru komponuje od roku 1990. Stworzył muzykę do ponad stu spektakli, głównie B. Kierca, E. Wycichowskiej, Z. Niecikowskiego. Z A. Augustynowicz po raz pierwszy spotkał się przy spektaklu Pożarcie królewny Bluetki (1992), a od Moralności pani Dulskiej (2000) wszedł do grona jej stałych współpracowników. Ich wspólny dorobek to obecnie niemal 40 spektakli oraz dwa przedstawienia telewizyjne. Został kilkakrotnie nagrodzony za muzykę do przedstawień w reżyserii A. Augustynowicz, m.in. wg dramatów S. Wyspiańskiego Sędziowie (31. Opolskie Konfrontacje Teatralne, 2006), Wesele (Ogólnopolski Konkurs na Inscenizację Utworów Stanisława Wyspiańskiego, Kraków 2007) oraz Akropolis (I Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”, 2015).  

KRZYSZTOF SENDKE

Reżyser światła, od 1979 roku związany z Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi. Współpracował także ze scenami w Szczecinie (Teatr Współczesny, Teatr Polski), Warszawie (OCH-Teatr, Teatr Powszechny), Kaliszu (Teatr im. W. Bogusławskiego), Gdańsku (Teatr Wybrzeże), Krakowie (Teatr Bagatela, Teatr Słowackiego). Zrealizował niemal 250 spektakli. Do najważniejszych należą: Czekając na Godota S. Becketta (1984) i Dziady A. Mickiewicza (1984) w reż. M. Prusa, Mechaniczna pomarańcza A. Burgessa (reż. F. Falk, 1991), Dżuma A. Camusa (reż. M. Fiedor, 2004), Iwanow A. Czechowa (reż. P. Łysak, 2006), Pan Poduszka M. McDonagha (reż. P. Ratajczak, 2006), Królowa śniegu H. Ch. Andersena (reż. M. Wierzchowski, 2007). Jest stałym współpracownikiem A. Augustynowicz, z którą zrealizował blisko 50 spektakli na scenach całej Polski, a także w Teatrze Telewizji. Współpracował też m. in. z B. Hussakowskim, K. Babickim, P. Miśkiewiczem, R. Brzykiem, W. Zawodzińskim.
Jest laureatem nagród za reżyserię światła w Dziadach A. Mickiewicza (reż. M. Prus) na 11. Opolskich Konfrontacji Teatralnych (1985) oraz w Romeo i Julii W. Szekspira (reż. W. Zawodziński) na I Festiwalu Klasyki Europejskiej w Rzeszowie (2002). W 2009 roku otrzymał odznaczenie Zasłużony dla Kultury Polskiej, a w 2010 roku Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. 

WOJTEK KAPELA

Absolwent Wydziału Architektury Wnętrz krakowskiej ASP, obecnie wykładowca tej uczelni, prowadzący pracownię Intermediów. Uprawia grafikę i animację 3D, motion design i mapping video. Autor wystawienniczych i teatralnych instalacji multimedialnych, efektów specjalnych i animacji do filmów fabularnych, krótkometrażowych i promocyjnych. Współpracował m. in. z Muzeum Narodowym w Krakowie, Instytutem Adama Mickiewicza, Krakowskim Biurem Festiwalowym. Przygotował projekcje wielkoformatowe do widowisk: Carmen TV wg G. Bizeta (reż. J. Staniek) – w ramach krakowskiego Festiwalu Sacrum Profanum, Quem Quaeritis (Festiwal Misteria Paschalia), Carmina na podstawie kantaty Carla Orffa (reż. M. Sobociński) – krakowskie Wianki, obchody 750-lecia lokacji miasta Krakowa. Autor efektów specjalnych i animacji do filmów fabularnych, krótkometrażowych i promocyjnych (m. in. Zakochany Anioł, reż. A. „Baron” Więcek), animacji reklamowych, czołówek programów telewizyjnych (m. in. dla RMF FM, TVN, TVP). Współautor instalacji interaktywnych, m in. 1912 wymiary tradycji / 2012 wymiary przestrzeni w krakowskim Bunkrze Sztuki. W teatrze współpracował m. in. z A. Augustynowicz (Greta Garbo przyjechała F. McGuinessa, 2013, Wracaj P. Pilarskiego, 2019), J. Opalskim, P. Szumcem (Królik Królik, 2012, Śmierć pięknych saren, 2012), K. Rauem (Czy pan istnieje, Mr Johns? S. Lema, 2014).

JAN KAMIŃSKI

Jan Kamiński (ur. 1998) student III roku reżyserii w warszawskiej Akademii Teatralnej, wcześniej Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych i Społecznych na poznańskim UAM. Poza szkołą zrealizował przedstawienie Hadassa, czyli Estera (Teatr Lalka/Muzeum Polin, 2020).

MARTYNA KONIECZNY

Absolwentka Liceum Plastycznego im. Piotra Michałowskiego w Rzeszowie. Przerwała studia malarskie na wrocławskiej ASP, żeby zająć się projektowaniem ubioru i rysunkiem żurnalowym. Zaprojektowała kostiumy do Śliskich słów w reż. A. Urbańskiego (Teatr Studyjny Szkoły Filmowej w Łodzi, 2019), była choreografką przy etiudzie Mandragory N. Marka (Szkoła Filmowa w Łodzi, 2019).